Dun século posterior ao de Sobrán data outro dos importantes exemplos deste tipo de arquitectura xenuinamente galega con que conta Vilaxoán: o pazo de Pardiñas, tamén coñecido como Casa-Torre dos Pardiñas Villardefrancos. Datado inicialmente no século XVI e logo moi reformado no XVIII, o de Pardiñas é o contrapunto aos outros dous pazos existentes en Vilaxoán: Sobrán e O Rial.
Neste caso trátase dun edificio que foi erguido pensando máis en servir de morada que de centro de produción agropecuaria, de aí a ausencia dun hórreo como o O Rial ou dun gran lagar como o de Sobrán.
Por esa mesma razón, en Pardiñas ten máis presenza a ostentación de poder fronte ao exterior que as construcións anexas, aínda que tamén é destacable o xardín interior. As gárgolas que percorren toda a cornixa; os contundentes canzorros que sosteñen os amplos balcóns con varanda de ferro fundido polos que os señores da casa asomábanse á rúa; e, sobre todo, a torre cadrada que se achega ao final da casa rectangular, axudan a reforzar a presenza do edificio no medio dunha trama urbana que, na súa orixe, estaba composta por vivendas de pescadores e de planta baixa.
Construído no século XVI por Juan Daval e María Pérez de Leiro, á súa vez fundadores do convento de Cambados, o pazo pasou pronto a ligarse á familia Pardiñas Villardefrancos, con solar nas terras de Bergantiños (A Coruña) e por tanto moi afastadas dos intereses arousáns. Con todo, é preciso mencionar a un dos seus descendentes, José Rafael Pardiñas, un coronel do Exército, que, xa retirado e sendo morador do pazo vilaxoanés, púxose ao mando das milicias da comarca no seu defensa contra a invasión francesa de 1809.
Dirección: 36611 – Vilagarcía de Arousa
